اغلب ما به هنگام خرید، بارها به محصولات شیرین شده با شیرین کننده های رژیمی (یا شیرین کننده های مصنوعی) برخورد کرده ایم. با ما همراه باشد تا با انواع این شیرین کننده ها و موارد مصرف آن ها بیشتر آشنا شویم:

 

به طور کلی شیرین کننده های رژیمی، به 2 دسته عمده شیرین کننده های مصنوعی بدون کالری یا تقریبا بدون کالری (مانند آسپارتام، آسه سولفام پتاسیم، ساخارین، استویا) و شیرین کننده ها با کالری اندک (همچون سوربیتول، گزیلیتول و ایزومالت) تقسیم می شوند.، میزان مصرف شیرین کننده های مصنوعی یا سایر ترکیباتی که می توانند برای بدن مضر باشند، بر اساس دریافت روزانه قابل قبول (ADI) بیان می شود:

 آسپارتام: معمولا به صورت قند و شکر رژیمی یا در انواع آب نبات و نوشابه استفاده می شود. مصرف این شیرین کننده در بیماران مبتلا به فنیل کتونوری و تیروزینمی ممنوع است و توصیه می شود که در زنان باردار و شیرده تنها با مشورت پزشک مصرف شود. ADI این و کشاورزی (FAO) (JECFA) در سال 2016، 40-0 (حداکثر 40) میلی گرم به ازاء کیلوگرم شیرین کننده توسط کمیته مشترک متخصصان سازمان های جهانی بهداشت (WHO) و غذا وزن بدن در نظر گرفته شده است.

آسه سولفام پتاسیم (آسه سولفام کا): معمولا در تولید انواع نوشابه، بستنی، آدامس و قهوه فوری قابل استفاده بوده و ADI این شیرین کننده توسط JECFA در سال 2000،  15-0 (حداکثر 15) میلی گرم به ازاء کیلوگرم وزن بدن در نظر گرفته می شود.

ساخارین: به طور معمول در تولید انواع نوشیدنی ها و غذاهای کم کالری استفاده و  ADI این شیرین کننده و نمک های کلسیم، پتاسیم و سدیم آن،  5-0 (حداکثر 5) میلی گرم به ازاء کیلوگرم وزن بدن در نظر گرفته می شود.

استویا: معمولا در انواع نوشیدنی، آدامس، گز، آب نبات و یا در بسته بندی هایی همچون بسته بندی شکر (به عنوان شیرین کننده سر میز) قابل استفاده می باشد. این شیرین کننده در بدن هضم و جذب نمی شود. ADI این شیرین کننده از سال 2007 به بعد، به دو برابر میزان قبلی افزایش یافته است (از حداکثر 2 به حداکثر 4 میلی گرم به ازاء کیلوگرم وزن بدن).

دکتر" سیده مریم عبداله زاده" دکترای تخصصی علوم تغذیه دانشکده تغذیه و علوم غذایی

پایان خبر